As if forever exists

Nie radzę sobie. Po prostu nie daję rady. Wszystko mnie męczy, a ja z każdym dniem czuję jakbym powoli umierał mimo tego, że mam koło siebie kogoś, kto mnie kocha. Cały czas płaczę na samo wspomnienie, a gdy pisze do mnie jej siostra, to wybucham głośnym szlochem. Nie chcę tak. Nie chcę żyć bez Ciebie, nieważne jakby to głupio i bezsensownie brzmiało. Wszyscy mi powtarzają, że nie chciałabyś tego, żebym się kaleczył, żebym coś sobie zrobił, żebym płakał. Ale skąd oni mogą to wiedzieć? Skąd oni mogą wiedzieć jak to jest stracić najważniejszą osobę w swoim życiu, która po prostu tak odeszła zostawiając za sobą tylko cienie wspomnień i uśmiechów? Nikt Cię nie znał tak dobrze jak ja i jestem pewny, że nigdy nie zapomnę twojego pretensjonalnego krzyku z moim nazwiskiem, kiedy zrobiłem coś, co Ci się nie podobało lub po prostu irytowało. Ten twój uśmiech od ucha do ucha lub sapanie ze zmęczenia, kiedy musieliśmy wejść po schodach na trzecie piętro, żeby móc w końcu położyć się na twoim łóżku pełnym poduszek i kłócić się o to, kto otworzy drzwi dostawcy pizzy i weźmie z kuchni pepsi. To jak śmiałaś się ze mnie, że nie potrafię włączyć dobrze filmu, że zawsze ubrudzę się podczas jedzenia w McDonaldzie naszych kurczak burgerów, na które zrywaliśmy się zawsze z ostatniej biologii. Jak przewracałaś oczami, kiedy włączałem jak zwykle japońską muzykę, do której o dziwo się przekonałaś w małym stopniu. A teraz siedzę sam ze łzami cisnącymi mi się do oczu i z ogromnym bólem, którego nie potrafię powstrzymać, wspominając o Tobie wszystkie dobre i złe rzeczy, które już zdążyłem Ci wybaczyć. Mogę mieć teraz tylko nadzieję, że i Ty mnie zdążyłaś wszystko wybaczyć. Kocham Cię i zawsze będę. Nie masz nawet pojęcia jak bardzo chcę teraz być przy Tobie, gdziekolwiek jesteś. Chcę do Ciebie dołączyć, nie wiem tylko jeszcze jak i kiedy.